Εφιάλτης... Ο καθένας ανατριχιάζει στην σκέψη και μόνο πως μια μέρα μπορεί να χάσει το σπίτι του. Στην σκέψη και μόνο πως κάποιο βράδυ δεν θα μπορεί να κοιμηθεί στο κρεβάτι του. Στην σκέψη και μόνο πως δεν θα μπορεί να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τα παιδιά του και να μοιραστεί το όποιο φαγητό έβρασε στην κατσαρόλα. Εφιάλτης...
Κι όμως χιλιάδες Έλληνες κοιμούνται και ξυπνούν με αυτή την αγωνία. Με το άγχος πως το επόμενο τηλεφώνημα θα το δεχτούν για να τους γίνει γνωστή η ημερομηνία του πληστειριασμου της κατοικίας τους. Οι πληστειριασμοι πρώτων κατοικιών ειναι η μάστιγα της σύγχρονης εποχής. Κάθε Τετάρτη στα δικαστήρια της Πάτρας βγαίνουν τουλάχιστον τέσσερα σπίτια στο σφυρί. Κατοικίες απλών συνανθρώπων μας που με το μεροκάματο τους μπορούσαν να εξασφαλίσουν στην οικογένεια τους ένα ιδιόκτητο σπίτι. Χρησιμοποιώ παρελθοντικο χρονο στην λέξη "μπορώ", γιατι στην σημερινή εποχή σχεδόν κανεις δεν "μπορεί"! Όσοι κατάφεραν να χτίσουν σπίτι με την "βοήθεια" καποιας τράπεζας, σήμερα αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις, και όσοι βρίσκονται σε ηλικία που η ζωή ανοίγεται μπροστά τους για να δημιουργήσουν την δίκη τους οικογένεια και περιουσία, βάζουν φρένο. Φρένο γιατι φοβούνται για το αύριο, γιατι μας έδειξαν με τον χειρότερο τροπο τι μπορεί να πάθει κάποιος που η δουλειά του δεν ευδοκιμεί. Το πλέον εύκολο σήμερα ειναι ο εργοδότης να σου δείξει την πόρτα της εξόδου και θα είσαι το επόμενο θύμα της κρίσης το οποίο θα προστεθεί σε ένα μακρύ κατάλογο που η απόσταση γης-σεληνης ίσως να μην ειναι αρκετή για να το περιγράψει. Και εδώ έρχεται η πολιτεία, η κοινωνία, η κυβέρνηση και οι υποσχέσεις. Το να δηλώσεις σε έναν ψηφοφόρο ότι θα ασχοληθείς με την περίπτωση του ειναι κάτι που ο καθένας μπορεί να το προσφέρει. Το να ασχοληθείς όμως ουσιαστικά και να το κανεις πράξη ειναι άξιο συγχαρητηρίων! Απ ότι θυμάμαι όμως έχω χρόνια να αισθανθώ έτσι για πολιτικό...